Ταξιδιωτικά Ημερολόγια

Την Αθήνα; Την υπέρ-αγαπώ. Γιατί; Θα μπορούσα να αρχίσω να σας εξηγώ για τα νοσταλγικά vibes που εκπέμπουν τα δρομάκια της Πλάκας ή την εικόνα της Ακρόπολη στο φεγγαρόφωτο, αλλά στην πραγματικότητα ούτε εγώ ξέρω γιατί. Διάβασα κάπου ότι δε υπάρχει λογική στην αγάπη, οπότε η προσπάθεια μου να δικαιολογήσω με λογικά επιχειρήματα την αγάπη μου για την Αθήνα θα ήταν καταδικασμένη εξαρχής να αποτύχει. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι λόγω αυτής της αδυναμίας μου στην πρωτεύουσα (αν και αγαπώ την μαγική συμπρωτεύουσα εξίσου λόγω καταγωγής) έχω καταντήσει μάλλον γραφική, με πολλές από τις κουβέντες των φίλων μου να ξεκινάνε "ναι, ξέρουμε, εκεί στην πρωτεύουσα..."

Αξιαγάπητο χάος θα έλεγα εγώ.

Φέτος οι διακοπές των Χριστουγέννων μου φάνηκαν πάρα πολύ σύντομες -ίσως επειδή πραγματικά ήταν; Τόσο σύντομες που το βράδυ προτού φύγω γέμιζα τη βαλίτσα μου παρακαλώντας για δυο-τρεις μέρες ακόμη· την ευκαιρία να εξερευνήσω την Αθήνα λίγο ακόμη, να δω φίλους που δεν πρόλαβα.

Αυτές οι φιγούρες έχουν πλημμυρίσει την Αθήνα. Πέτυχα μια άλλη νυχτοπερπατώντας στο Γκάζι, αλλά καθώς δεν είχα φωτογραφική μαζί, σας ποστάρω φώτο δανεική.

Μα τώρα γράφω από την πύλη F26 του αεροδρομίου της Βιέννης (εντάξει, το αρχικό κείμενο γράφτηκε χθες με τον πατροπαράδοτο τρόπο, σε μαύρο σημειωματάριο τύπου "είμαι καλλιτέχνης/ blogger/ wannabe συγγραφέας ή ποιητής και καταγράφω τις ιδέες και τις εμπνεύσεις μου ανά πάσα ώρα και στιγμή" και στυλό. Πιο άρρωστη πεθαίνεις, κατά το "Πιο έρωτας πεθαίνεις" της Φουρέιρα, το σημειωματάριο, τα χαρτομάντηλα και εγώ. Ας μου εξηγήσει κάποιος πώς τρεις μήνες τώρα στη Γερμανία με τις θερμοκρασίες να χορεύουν γύρω από το μηδέν δεν μπόρεσα να αρρωστήσω και τα κατάφερα στο μεσογειακό κλίμα της -σύμφωνα ξένες στατιστικές - χειρότερης πρωτεύουσας της Ευρώπης. Νομίζω το γεγονός ότι σταμάτησαν να ρέουν γενναίες ποσότητες αλκοόλ στο αίμα μου επηρέασε αρνητικά το ανοσοποιητικό μου.

Μια από τις τελευταίες κουβέντες της μαμάς μου προτού με αποχαιρετήσει στο Ελευθέριος Βενιζέλος (πέρα από τα καθιερωμένα "Να τρως καλά." και "Να ντύνεσαι ζεστά.") ήταν "Να φοράς τα γυαλιά σου. Έτσι που πας θα χάσεις το τυχερό σου." Και αναφερόταν στο γεγονός ότι αρνούμαι κατηγορηματικά να φορέσω τα γυαλιά μυωπίας μου σε δημόσιους χώρους πλην αιθουσών διδασκαλίας και κινηματογράφου. Με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζω γνωστούς/ φίλους/ συγγενείς/ πρώην/ εχθρούς παρά μόνο αν με πλησιάσουν σε απόσταση δύο μέτρων. Οπότε, τώρα ξέρετε, αν με πετύχετε στο δρόμο και δεν σας χαιρετήσω είναι επειδή είμαι λόγω παρατεταμένης συναναστροφής με βιβλία και υπολογιστές γκαβή, και όχι επίτηδες σνομπ.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που με έκανε και ζήλεψα στην Αθήνα είναι η πληθώρα από μέρη για να βγεις ραντεβού. Τρελαίνομαι για όλα αυτά τα κρυμμένα μπαράκια στα κέντρο της Αθήνας! Και την ψητή ρακή στο Booze Kooperativa -totally inappropriate για ραντεβού και δη πρώτο, αλλά ήταν εξαιρετική!

Αλλά ακόμα και η μυωπία δεν είναι αρκετή για να σταθεί εμπόδιο στο εποικοδομητικό μου people watching -περιμένοντας στη Βιέννη για την αλλαγή πτήσης έπρεπε και εγώ να σκοτώσω κάπως το χρόνο μου. Και παρατήρησα τους εξής τύπους ταξιδιωτών:

-Ο διανοούμενος κούκλος. Έχει επιβιβαστεί πριν από εσένα, έχει ήδη ταχτοποιήσει την χειραποσκευή του και έχει ήδη προλάβει να βυθιστεί στο ψαγμένο βιβλίο/ εφημερίδα/ εναλλακτικό περιοδικό του. Η μοναδική πιθανότητα να του αποσπάσεις την προσοχή; Αν το αεροπλάνο αρχίσει να χάνει ύψος... ξαφνικά και για το λάθος λόγο!

-Το μωρό. Σοβαρά, σε όλα τα αεροπλάνα υπάρχει ένα μωρό, το οποίο ενώ κοιμάται σαν αγγελούδι στο πρώτο μισό της πτήσης, ξυπνάει και κλαίει, αγγίζοντας κλίμακες που μέχρι πρότινος ήταν άγνωστες στο ανθρώπινο είδος (κάτι μεταξύ ανθρώπινης φωνής και των υπερήχων, με τους οποίους επικοινωνούν τα δελφίνια). Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν να θεωρώ τις εντολές του Ηρώδη εμπνευσμένες.

-Ο πολύ σκληρός για να πεθάνει. Γενικά, δεν βλέπω ταινίες δράσης -ξέρετε αυτές με τα αυτοκίνητα που ανατινάζονται, τα ανθρωποκυνηγητά και τις πολύ σέξι bimbo δίπλα στον πρωταγωνιστή-υπεράνθρωπο, αλλά αυτός ο άντρας έχει κάτι πάνω του που παραπέμπει έντονα σε bad boy και μυστικό πράκτορα ταυτόχρονα. Ξυρισμένο κεφάλι, ρούχα και χειραποσκευές σε αποχρώσεις του γκρι ώστε να περνάει απαρατήρητος, αρρενωπό πρόσωπο με έντονες γωνίες και εκείνο το βλέμμα "σε βλέπω" κάθε φορά που σηκώνεσαι να πετάξεις το χρησιμοποιημένο χαρτομάντηλο και σου προκαλεί ανατριχίλες. 

-Το κοριτσάκι-άγγελος. Κάθεται στο διπλανό κάθισμα,  εμφανισιακά μοιάζει σαν να βγήκε από διαφήμιση εταιρίας παιδικών ρούχων, είναι γλυκύτατο και ευγενέστατο. Επιπλέον, είναι ήσυχο (ειδικά όταν κοιμάται ακουμπώντας το κεφάλι του στον ώμο του μπαμπά από δίπλα, θυμίζοντας έντονα σκηνή από αμερικανική κομεντί), χαμογελάει κοιτάζοντας τα φώτα της πόλης από ψηλά και χαζεύει με ενδιαφέρον το βιβλίο που διαβάζεις ακόμα και αν είναι σε γλώσσα που δεν αναγνωρίζει. Όσοι με γνωρίζουν λίγο καλύτερα, θα εκπλαγούν με αυτή την περιγραφή καθώς είμαι γνωστή για το γεγονός ότι δεν μ' αρέσουν ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά, αλλά αυτό το κοριτσάκι πραγματικά έκλεψε την καρδιά μου. Ήταν η μοναδική φορά που ήθελα να ανοίξω συζήτηση σε εξάχρονο αλλά -μην γελάσετε!- ο λαιμός μου είχε κλείσει και η φωνή μου ήταν βραχνή, οπότε... φοβήθηκα μην το τρομάξω και περιορίστηκα στο να ανταποδίδω τα χαμόγελα που μου έσκαγε.

Λένε ότι αν τρως μαζί με άντρες αδυνατίζεις. Προφανώς δεν εννοούσαν όταν τρως μαζί με τον αδερφό μου! Στην Pizzotecca, Πλατεία Ν.Σμύρνης -συνιστούμε και οι δύο ανεπιφύλακτα!

F.