Τα Μη Μεταφράσιμα Ημερολόγια: Μέρος Δεύτερο

 Και να που έφτασε το Σ/Κ για να βρω λίγο χρόνο να καταγράψω τη συνέχεια από τις περιπέτειες μου:

Οι μετακινήσεις:

Μετά τις πρώτες μέρες στο Germersheim δεν ήθελα να πάρω τα πόδια μου. Απλά είχα βαρεθεί το περπάτημα. Οι αποστάσεις είναι αμελητέες για κάποιον που του αρέσει το περπάτημα (κάτι παραπάνω από ένα χιλιόμετρο για να βρεθείς στο «κέντρο» της πόλης, όπου βρίσκονται τα καφέ, τα εστιατόρια, η σχολή μου, η φοιτητική λέσχη και κάποια μικρά μαγαζιά*), αλλά όταν τις έχεις διανύσει ήδη 20 φορές μέσα στις δύο τρεις πρώτες μέρες απλά εύχεσαι να μπορούσες να διακτινιστείς. Οπότε κλάφτηκα, χτυπήθηκα, παρακάλεσα και τελικά απέκτησα ένα κατάδικο μου ποδήλατο και μπορώ να πάω παντού ανά πάσα στιγμή και να είμαι συνεπής στα ραντεβού μου με τους άλλους πρωτοετείς –και μη. Στην Αθήνα σπάνια είχα την ευκαιρία να κάνω ποδήλατο και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να οδηγήσω με τόση ασφάλεια στους κόκκινους, ειδικά σχεδιασμένους ποδηλατοδρόμους και στα φαρδιά, λεία πεζοδρόμια. Η αίσθηση του κρύου αέρα στο πρόσωπο καθώς τρέχεις με το ποδήλατο είναι απλά μαγική –και ότι πρέπει για να ξυπνήσεις μετά από ένα ξενύχτι. Τα μαλλιά μου γίνονται βέβαια χάλια, αλλά έχω συμβιβαστεί ότι το look μου από εδώ και πέρα θα είναι το ανεμοδαρμένο και ατημέλητο.

Η εκδρομή:

Και όσο χρόνο χρειάζεσαι για να πας στην Αθήνα από την Παλλήνη στην Γλυφάδα (δηλαδή περίπου μια ώρα), άλλο τόσο χρειάζεσαι για να πεταχτείς από το Germersheim στη Χαιδελβέργη με το τρένο. Μια εκδρομή που πραγματικά άξιζε, καθώς ξετρελάθηκα με τη Χαιδελβέργη και κυρίως το κομμάτι της παλιάς πόλης. Τόσο όμορφη, τόσο γραφική, μια πόλη βγαλμένη από παραμύθι και τοποθετημένη στο μέσο του (πράσινου) πουθενά. Ευτυχώς μας έκανε καλό καιρό και έτσι περιπλανηθήκαμε στα πλακόστρωτα στενάκια με τις ώρες και κάτσαμε για καφέ στο καλύτερο σημείο-πέρασμα της πόλης, ιδανικό για ανθρωποκοίταγμα χωρίς ενοχές. Όταν λέω καλό καιρό εννοώ λιακάδα και ζέστη -για τους Γερμανούς τουλάχιστον, γιατί εγώ ως μεσογειακός τύπος κρυώνω ακόμη πάντα και παντού. Τουλάχιστον όλα τα καφέ έχουν μικρές φλις κουβερτούλες σε όλα τα τραπέζια για όσους κάθονται έξω –πόσο γλυκoί και thoughtful πια; Στους δρόμους τουρίστες με παγωτά χωνάκια και φωτογραφικές στα χέρια, κομψοί Γερμανοί/ίδες και αμέτρητα (συνοδευόμενα, όχι αδέσποτα) καλοζωισμένα κατοικίδια.

Όλες οι φωτογραφίες εκτός από τη δεύτερη είναι τραβηγμένες στη Χαιδελβέργη.

F.

*Το ότι θα έβρισκα μαγαζί για τατουάζ ή σολάριουμ σε αυτό το καθαρά βουκολικό τοπίο ξεπερνά τις προσδοκίες μου.