Πάντα εδώ, πάντα άλλου

Μια αγάπη στα γρήγορα. Μια αγάπη πακέτο. Μια αγάπη για λίγο. Το διάλειμμα κρατάει μια ζωή. Αν οι αγάπες σου ήταν κάτι, τότε σίγουρα δεν ήταν διαλείμματα. Ήταν σαν το τέλος του χρόνου –μια μικρή αντίστροφη μέτρηση. Μια σύντομη χαρμολύπη –«Κοίτα πόσες όμορφες στιγμές!», «Που;» και τσαφ! Φτάσαμε στο τέλος.

Την πρώτη φορά ήσουν ακόμη παιδί. Στο μέσο της κατασκηνωτικής περιόδου, καθίσατε δίπλα σε ένα beach party, τραγουδούσες παράφωνα και σε πείραζε, του την έλεγες για τα μαλλιά του. Το επόμενο βράδυ σε φίλησε στα σκοτεινά και να που γίνατε ζευγάρι. Γιατί; Για πόσο; Για όσο. Είχατε μπροστά σας την αιωνιότητα της μιάμισης βδομάδας κι όμως τον χώρισες σε δύο μέρες. Γιατί; Ούτε και εσύ ήξερες, ούτε εκείνος το πήρε σοβαρά. Σαν τις σαπουνόφουσκες που τις σπας εσύ η ίδια απλά και μόνο για να μη φύγουν μακριά σου, έφτιαξες ένα τέλος δικό σου για να μην συμβιβαστείς με το πραγματικό.

Μερικά χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μια αγάπη για το καλοκαίρι μετά τις Πανελλήνιες. Το ξέρετε και οι δυο σας καλά πως μόλις το ημερολόγιο δείξει 1^η Σεπτέμβρη η σχέση σας μπαίνει στο συρτάρι. Εσύ στο νησί σου και αυτός όπου τον βγάλει το μηχανογραφικό του. Ζεις μια αντίστροφη μέτρηση αλλά δεν σε νοιάζει. «Τι θα γίνει με ‘μας;», σε ρωτάει. «Όπως και να το κάνεις τα χιλιόμετρα είναι πολλά.» Δε σε νοιάζει, δεν πιστεύεις στις σχέσεις από απόσταση. «Δεν περνάμε καλά τώρα; Θα περάσουμε όσο πιο καλά μπορούμε μέχρι τον τέλος του Αυγούστου και μετά φινίτο.» Χωρίς υποσχέσεις. Χωρίς ελπίδα, αλλά με αισιοδοξία. Το παρόν σας είναι αυτό που μετράει. Ζήσε τη στιγμή και άσε το μετά; Όχι, όχι, εσύ δεν θα άφηνες τίποτα στην τύχη. Μέσα στο μυαλό σου έχεις ήδη πλάσει το μετά –νέα πόλη, νέες παρέες, νέα πρόσωπα.

Λίγους μήνες μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ψηλός αυτός, ψηλή εσύ, όμορφος με πράσινα μάτια, όμορφη (; -έτσι λένε) με πράσινα μάτια εσύ, σε κοιτάει, τον κοιτάς και περιμένεις. Δεν χάνει καιρό. Δεν έχετε πολύ άλλωστε – ένας μήνας εξεταστική και κάτι, μετά ο καθένας στην πόλη του, 500 χιλιόμετρα και βάλε είναι αυτά που μας χωρίζουν. Πόσες φορές προλαβαίνετε να κοιμηθείτε αγκαλιά; Να ξυπνήσετε μαζί και να γκρινιάξει για την έλλειψη καφέ στο σπίτι σου; Θέλεις χίλια αποχαιρετιστήρια φιλιά –κάθε φιλί και πιο κοντά στο τέλος· έχετε δώσει πολλά και όμως σας μένουν πολλά ακόμη.

Το μυαλό σου τρέχει. Πόσο θα κρατήσει; Σε ένα μήνα φεύγει ο καθένας για διακοπές. Το Σεπτέμβρη ίσως; Θέλεις να ελπίσεις, αλλά ξέρεις ότι για άλλη μια φορά θα είσαι αλλού… Πάντα φευγάτη. Πάντα όλο και πιο μακριά. Και ταυτόχρονα συλλογίζεσαι εκείνη τη μικρή ιστορία που άφησες ακόμη στην αρχή (ούτε καν στη μέση!) πίσω στην Αθήνα. Ένα ραντεβού μονάχα, τόσο προλάβαμε, τόσο μπορέσαμε. Αρχικά χάρηκες πολύ. Έστειλες μήνυμα στην κολλητή σου το ίδιο βράδυ και της είπες ότι ήταν το πιο όμορφο ραντεβού της ζωής σου, ότι είσαι τόσο ευτυχισμένη που δεν θες τίποτα άλλο, αυτές οι λίγες ώρες σου αρκούν. Ξυπνάς το επόμενο πρωί και συνειδητοποιείς την αλήθεια. «Μα έχουμε τόσες δυνατότητες μαζί», λες και κοιτάς θλιμμένα το άπειρο. Possibilities όσες θες, αλλά ο χωροχρόνος διαφωνεί. Καταραμένο timing. Ζήσε να απολαύσεις τη χαρά του πακεταρίσματος τώρα. «Να μιλάμε και όταν έρθεις Αθήνα θέλω να σε ξαναδώ», σου είπε. Και τώρα σε ξέχασε, όχι δεν σε ξέχασε, απλά το συνειδητοποίησε. Είσαι φευγάτη, είσαι ανεμοδούρα, θέλει να σε κρατήσει δυο στιγμές παραπάνω αλλά δεν μπορεί, είναι μάταιο, θα προσποιηθεί ότι σε ξέχασε.

Τέλος στην αναδρομή, ώρα για εξεταστική. Εξαφανίζεται και αυτός. Μάλλον το κατάλαβε ότι δεν είσαι καλή στους αποχαιρετισμούς. Δε σου μιλάει, δεν σε κοιτάει, προσποιείται ότι δεν είσαι καν εκεί. Πονάς, απορείς αλλά προσποιείσαι ότι δεν σε νοιάζει. Τι καλή ηθοποιός! Τους έπεισες όλους, σχεδόν και τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν ήμασταν πάλι στο γυμνάσιο θα ‘χες το ρόλο που ήθελες –όχι ότι δυσκολεύτηκες ποτέ να τον πάρεις, αλλά λέμε τώρα.

Και μια τελευταία ιστορία on the go, ένα low profile φινάλε. Ένα ραντεβού γιατί τόσο προλαβαίνεις –μια βδομάδα στην Αθήνα και πρέπει να τους δεις όλους. [Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κάνουν pause και να ζήσουν για πάντα μια όμορφη στιγμή, αλλά εσύ αφήνεις το χρόνο να κυλά χωρίς να το καταλαβαίνεις. Αν η ζωή σου είχε τηλεχειριστήριο, θα πάταγες μονίμως rewind και μετά play. Όχι για πάντα, αλλά ξανά και ξανά. Και το dvd όχι νοικιασμένο, αλλά δικό σου –κάτι με διάρκεια]. Θα εξαφανιστεί και αυτός –άντε, γιατί αλλιώς δεν θα ‘βγαζε νόημα. Άντε γιατί και εσύ πολύ έκατσες. Πέρασε μιάμιση βδομάδα κιόλας; Ώρα σου να φύγεις. Μη σταθείς· δεν σε προσμένει κανείς. Δεν ψάχνεις για λιμάνι· ποιο πλοίο μένει στο λιμάνι για πάντα; Θέλεις να γίνεις ναυάγιο –να πέσεις με φόρα στα βράχια και να μείνεις εκεί κολλημένη για μια ζωή. Για ένα διάλειμμα…

F.