Γειτονολογίες

Εκτός αν ζείτε στο μικρό σπίτι στο λιβάδι το πιθανότερο είναι ότι έχετε γείτονες. Μεγάλωσα στην Αθήνα. Ναι, την μεγάλη γκρίζα πόλη όπου ο ένας ζει κυριολεκτικά πάνω στον άλλο. Ωστόσο ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες συναναστροφές με τους γείτονες μου (ειδικά με τον χαριτωμένο φοιτητή που έμενε στο απέναντι διαμέρισμα νομίζω ποτέ δεν δώσαμε στη σχέση μας τον χρόνο που χρειαζόταν για να ωριμάσει-κακώς). Και να προσθέσω ότι ποτέ δεν τους έδινα ιδιαίτερη σημασία. Βγαίνουν, μπαίνουν, γελάνε, τσακώνονται, κάνουν πάρτι; Ήμασταν παράλληλα σύμπαντα που δεν πολυ-έρχονταν σε επαφή και κυρίως δεν ασχολούνταν το ένα με το άλλο.


Στην Κέρκυρα, όμως, υπάρχει κάτι μαγικό με τους γείτονες: Μονοπωλούν τις συζητήσεις, το μυαλό και τα στάτους μας στο προσωποβιβλίο. "Η θεόκουφη γιαγιά στο πάνω διαμέρισμα βλέπει τούρκικα (σήριαλ) στη διαπασών.", "Ο δίπλα την είδε Μπομπ ο Μάστορας.", "Η γειτονοκτονία με τι τιμωρείται;", "Η φοιτήτρια από κάτω παραπονιέται ότι κάνω πολλή φασαρία μετά τις 12/τηγανίζει πατάτες και μου ανοίγει η όρεξη/ έχει τη λίμπιντο της Jolie από τότε που γνώρισε τον Brad." Όπου η ηχομόνωση δεν επαρκεί οι σχέσεις μεταξύ γειτόνων συσφίγγονται. 


Και μέσα σε όλους και σε όλα παραπονιέμαι κι εγώ (Όχι, ότι είμαι εντελώς αθώα και η ίδια. Απλά λιγότερο ενοχλητική). Γι' αυτό θέλω να κάνω να κάνω μια εκτεταμένη μνεία σε όλους τους αγαπημένους μου γείτονες:



  1. Ο ράπερ. Όλοι μου οι φίλοι απορούν γιατί σηκώνομαι σταθερά στις 8.30 το πρωί -"μα είσαι τρελή;" είναι βασικά το μοναδικό ερώτημά τους. Το κάνω καθαρά για λόγους επιβίωσης και προστασίας της πολύτιμης σωματικής μου ακεραιότητας. Το παιδί που μένει από κάτω φέρνει συχνά την παρέα του και κάνουν ραπ αυτοσχεδιασμούς. Στις 11 το πρωί (για να πάει καλά η μέρα, όχι τίποτα άλλο). Με το να σηκωθώ νωρίτερα προφυλάσσω τον εαυτό μου από το να ξυπνήσει απότομα με το πρωινό ραπ, να πέσει από το κρεβάτι στο πάτωμα από το σοκ και να χτυπήσει το κεφάλι του στο κομοδίνο (αουτς!).
  2. Ο "τι-σου-κάνω-μάνα-μου". Λατρεύω να μιλάω για αυτόν το συγκεκριμένο γείτονα. Είναι άλλωστε αυτός που ακούγεται πιο συχνά. Αν δεν ήξερα ότι είναι φοιτητής θα έβαζα στοίχημα ότι με την κοπέλα του έχουν βαλθεί να κάνουν παιδάκι. Τι παιδάκι, αυτοί προσπαθούν να ξεπεράσουν την οικογένεια Wesley σε αριθμό! Για να σας δώσω να καταλάβετε την ένταση των ήχων που ταξιδεύουν από το διαμέρισμά του στο δικό μου, την πρώτη φορά που τον άκουσα ήμουν στο σπίτι με μια φίλη μου. Είχα ανοίξει τα παράθυρα στο τέρμα για να ακούσω τις φιλαρμονικές που έπαιζαν μουσική ένα δρόμο παρακάτω. Αλλά αυτός -και αυτή- ακούγονταν περισσότερο! Δεν λέω, δεν είμαι κατά του σεξ. Αντιθέτως. Αλλά στο mute βρε παιδιά!
  3. Η πονεμένη μάνα. Είναι μια κυρία που κατοικεί στην απέναντι πολυκατοικία (για όσους δεν ξέρουν τι εστί αυτό στην Κέρκυρα υπολογίστε ότι τα σπίτια μας τα χωρίζει απόσταση ενός μέτρου) και κυνηγάει συνεχώς τον έφηβο(;) γιο της για να διαβάσει. Κάθε φορά που την ακούω κάνω δύο σκέψεις: α) Αν την άκουγε και όντως διάβαζε θα ήταν αριστούχος. Και τα αυτιά μας λίγο πιο ήρεμα. β) Η απεγνωσμένη ανάγκη μου να βγω στο παράθυρο και να φωνάξω: "Διάβασε βρε χρυσό μου, μας έχει πάρει τ' αυτιά η μάνα σου!"
  4. Ο μουσικός. Δεν γίνεται να ζεις στην Κέρκυρα και να μην έχεις ένα γείτονα μουσικό (για τους ιδιαίτερα τυχερούς  υπάρχει η γειτνίαση με τις Φιλαρμονικές. Απόλαυση!). Βιολιά, κιθάρες, μπουζούκια (Σημείωση: Ο γείτονας 2 στα διαλείμματα από το σεξ παίζει ανελλιπώς μπουζούκι.), υψίφωνοι, γαλλικά κόρνα και τρομπέτες. Και το καλύτερο είναι το ωράριο: Όσες φορές έχω μάθημα νωρίς και μια απελπισμένη ανάγκη να κοιμηθώ, κάποιος θα αποφασίσει να παίξει την παξιμαδοκλέφτρα ή κάτι εξίσου γραφικό τη στιγμή που θα σβήσω τα φώτα.
  5. Ο σέξυ. Αυτός δεν ακούγεται, απλά υπάρχει. Διακριτική παρουσία που χαίρεσαι να τη βλέπεις στους διαδρόμους ή στις συνελεύσεις των ενοικιαστών. Συνήθως έχει και παρέα, που είναι επίσης σέξυ. Το μοναδικό πρόβλημα: Κάθε φορά που πέφτω πάνω του θα έχω γυρίσει α)από το σούπερ μάρκετ και θα είμαι κατακόκκινη από την υπερπροσπάθεια του να ανεβάσω τα ψώνια στον τρίτο με τις σκάλες β) από το γυμναστήριο και θα είμαι κατακόκκινη ΚΑΙ αναμαλλιασμένη ΚΑΙ θα φοράω το φούτερ που έχω από τότε που ήμουν 10 κιλά περισσότερο. Με νιώθει κανείς;
Και μέσα σε όλα αυτά τα στραβά και ανάποδα, η αγαπημένη μου γειτόνισσα και φίλη -επίσης φοιτήτρια- που με προσκαλεί για καφέ, κουλουράκια ή φαγητό. Όταν η ζωή κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο. ;)


F.

0 comments:

Post a Comment

Leave me a comment!

 

Meet The Blogger

Full-time daydreamer writing about fashion, love, food, traveling and beyond.